Strona główna | Komputery i laptopy | Telefony komórkowe | Inne urządzenia | Dziennik zdarzeń | Poradniki | Linki | O mnie
 |
Ten telefon już nie jest częścią kolekcji |
Następca modelu CMD-J6.
W latach 2000 i 2001 Sony wprowadziło na rynek telefony komórkowe J5 i J6, posiadające odchodzącą do lamusa, zewnętrzną antenę.
Wydane w 2001 roku J7 i J70, różniące się od siebie wyłącznie ramką ekranu i klawiaturką, posiadały już wbudowaną antenę, a bateria była osobnym modułem. Te modele trafiły na rynek w momencie utworzenia Sony Ericsson, więc niedziwnym był widok karty gwarancyjnej mówiącej o Sony Ericsson Mobile Communications.
Tak jak w poprzednich urządzeniach, tutaj też Sony zastosowało nietypowe menu oparte na „karuzeli kulek” z opcjami, wysokiej rozdzielczości wyświetlacz o czterech odcieniach szarości, charakterystyczne, polifoniczne dzwonki oraz bardzo nietypowy sposób nawigowania z użyciem „jog dial”, czyli umieszczonego na boku pokrętła, jednocześnie służącego jako przycisk „ok” przy wciśnięciu. Pokrętło to jest z plastiku niższej jakości niż w J6. Porównując jakość materiałów, sama obudowa również sprawia wrażenie delikatniejszej, co potwierdza fakt, że wszystkie mocowania śrub uległy wykruszeniu. Telefon się trzyma na zatrzaskach i słowie honoru.
Tak samo jak w J5 i J6, głośnik został tak zaprojektowany, by przy odtwarzaniu bardzo niskich tonów powodować wibracje. Te, moim zdaniem, są jeszcze słabsze niż w poprzedniku.
W przeciwieństwie jednak do J5 i J6, J7/J70 nie posiadają suwaka blokady i zmiany profilu dźwięku, w zamian używając skrótów klawiszowych.
Ciekawostką jest fakt, że modele J7/J70 były produkowane wyłącznie we Francji.
Wbudowane gry:
Specyfikacja:
Galeria
